1 Dakika Sessizlik

Sessizliğe hasret düşünceler görüyorum cümelelerde.Boş kalabalığı kendine ev sahipliği gibi gören konuşmalar çoğalıyor her geçen gün ‘’es’’ verilmesi gereken aralıklarda.Düşünmeden konuşmak rakip oluyor muhabbetlerin izinde herbir yerde. Sessizliğe hasret sokaklar tanıyorum her bir yanda, korna sesleri cümbüşü arasında trafik telaşı içinde küçük bir köy patikası olmayı hayal eden yollar.

Susup ,sessiz harflerle beyin fırtınası yapan kahramanlar geçiyor ülkeden bircoğumuz farketmeden düşünce eylemleri akın akın sular seller gibi geçerken.. Sessizliğin ‘’huzur’’olduğu evler biliyorum bir bir bardak su ile ekmeğe dert ortağı olarak bakan.Mahalle aralarındaki çocukların kahkalarındaki renklerin gürültülerine sahip çıkan sessizlikler akabinde.Seyreduran kalabalık şehirlerin hızına ayak uyduran hikayeler yazılıyor an ve an..

Bir kahve tadında 40 yıl boyu devam eden dostluklar tanıyorum km’ler aşan gürültü kaosu içinde kaybolmayan.Sessizliğe diz çökmüş harfler duyuyorum kelimeler lugatında…Susmanın erdem olduğuna yürekten inanmış er kimlikler görüyorum medyanın tozu dumana katan anlarında.Dalgaların kargaşasına rest çeken denizler görüyorum dağların arasında.Boy boy çoğalan hayalleri giyinen yüzler tanıyorum evden her çıkışımda. Sessizce avazı çıktığı kadar bağıran isyanlar duyuyorum hayatın zaman aralıklarında.Biraz suskun biraz bezgin ama hala umut eden düşünceler yer alıyor boy aynasında.Sanki herkes birşeyin peşinde koşar gibi sıkıntılar içine düşmüş birazda gizli özneli bir yarış halinde.Binlerce tilki belki önemli belkide önemsiz bir şey için hayatı savaş halinde algılayan düz bir asfaltta.